کاهش سرعت در سر پیچ

با پوزش از همه دوستان عزیز و خوانندگان گرامی٬ به دلایل زیر فقط هفته ای یکبار (سعی میکنم سه شنبه ها) در اینجا بنویسم.

• 
  کامپیوتر فارسی زبان ندارم و با کامپیوتر و کیبورد لاتین نوشتن انرژی و وقت زیادی از من میگیرد و دستم در تایپ کردن کند است.
• 
  وقت زیادی صرف کار بیرون و کارهای خانه٬ می شود. از وقتیکه هر روز مینویسم خانه داری تعطیل شده است!
• 
  هدفم نوشتن به خاطر نوشتن نیست و نمیخواهم کمبود وقت و کمیت نوشته ها (روزانه نوشتن)٬ از کیفیت نوشته هایم بکاهد.
• 
  معمولا هر هفته از جمعه تا دوشنبه باید به جائی بروم که امکان اینترنت در آنجا نیست.
• 
  از همه مهمتر بخاطر شرایط پیچیده ای که در آن هستم از برخورد خودبخوی و از دست دادن کنترل خودم بپرهیزم تا مبادا به جاده خاکی بیفتم و چپ و راست بزنم که از اینکار بشدت بیزارم چرا که ضربه ها خورده ام و دلها رنجانده ام و دلها شکسته است. از خدا می خواهم تا کمکم کند.

... و از خدا میخواهم که کمک کند تا اینجا تعطیل نشود. چرا که هنوز همه ام را ننوشته ام ...

سوغاتیها بابامو زندانی کرده بودند

بابام اهل رضائیه (ارومیه) بود. همه فک و فامیلهاش اونجا بودند. بابام سی سال بود که اومده بود تهران و تو این مدت نرفته بود به فامیلهاش سر بزنه. آخه اگه میرفت بعداز اینهمه وقت باید کلی واسه همه سوغاتی میبرد و اینهم یک عالمه خرج داشت. شاید بشه گفت بابام زندانی رسم و رسوم سوغاتی دادن شده بود!

شاید واسه همینه که منم سوغاتی دادن رو زیاد دوست ندارم! بعدش هم همه به همدیگه حسودی می کنند و میگن چرا اینو بمن داد و سوغاتی اون یکی بهتر بود!! ولی من خودم خیلی دوست دارم سوغاتی بگیرم!!!

از فامیلهای بابام فقط داداشش تهران بود که نمیدونم چرا همدیگه رو خیلی کم میدیدند. فکر نکنم که من بیشتر از پنج شش بار عموم رو دیدم. عموم از بابام بزرگتر بود و یک پسر داشت و یک دختر که از من خیلی (شاید ۱۰ سال) بزرگتر بودند. پسر عموم کشتی گیر بود و میگفت که وقتی منم بزرگتر شدم خوبه برم کشتی یاد بگیرم. اگه الان برم قدم میسوزه! بعدا پسر عموم هروئینی شد و دیگه ازش خبر ندارم.

هر وقت دخترعموم رو میدیدم٬ دوست داشتم یکجوری بشه و بازم ببینمش! آخه دوست داشتم بازم بغلم کنه و بوسم کنه ولی نمیدونستم چرا تشنه محبت بودم.

صندوق اسرار آمیز بابام و عمامه های خونی

بابام یک صندوق آهنی داشت که درش همیشه قفل بود. کلیدش رو هم نمیدونم کجا قایم میکرد. یک شب یکی از دوستاش یک عالمه کاغذ اورد و داد به بابام. بابام هم گذاشتش تو صندوقش و درش رو قفل کرد. بعداز دو سه شب چندتا از دوستاش اومدند و بابام به هر کدومشون چندتا از همون کاغذها داد و رفتند. بعدا که بزرگتر شدم فهمیدم که اون کاغذها اعلامیه بودند!

یکروز هم رفته بودیم خیابون که دیدیم شیشه اتوبوسها شکسته بود. بابام گفت که دانشجوها شیشه اتوبوسها رو شکستند و ... چون دولت میخواسته پول بلیط رو گرونتر کنه. از اون به بعد دیگه من دولت رو دوست نداشتم و هرجا پاسبان میدیدم بهش چپ چپ نگاه میکردم. آخه دانشجوها کم پول داشنتد دیگه...

یکروز بابام بهم گفت که شاه جهود هستش. منم رفتم تو کوچه به دوستام گفتم بابام میگه شاه جهود هستش. بعدا بابام فهمیده بود که من به دوستام اینو گفتم دعوام کرد و گفت این حرفها رو نباید به کسی بگم!

بعضی جمعه ها میرفتیم قم و حرم و زیارت میکردیم برگشتنی هم سوهان می خریدیم که من خیلی دوست دارم. یکبار پنجشنبه رفتیم و شب تو مسافرخانه خوابیدیم. من خیلی کیف کردم. آخه تشکهاش نرم بود و اصلا ساس نداشت. صبح زود پا شدیم و رفتیم مدرسه طلاب (همونجا که بابام دوست داشت وقتی من بزرگ شدم برم). دیدیم شیشه ها شکسته و در حجره ها رو با عمامه بستند و بعضی از عمامه ها هم خونی بود. بابام گفت که شاه بعضی از ملاها رو کشته بعضیهاشون هم رفتند زندان. بابام اشک تو چشمهاش جمع شده بود و منم گریه ام گرفته بود. بعدا فهمیدم که جریان پانزده خرداد بودش.

شاید تحت تاثیر خاطره اون روز بود که وقتی موسی روز پانزده خرداد بدنیا اومد من گفتم که:

در خونین روز پانزده خرداد فرزندی از تبار ابراهیم دیده به جهان گشود که ما نامش را موسی نهادیم

به کجا مینگریم

وقتی با سرعت معمولی دوچرخه سواری میکنیم تقریبا تا صد متری خودمون رو میبینیم و وقتی رانندگی میکنیم خیلی دورتر رو نگاه میکنیم و هرچه شتاب ماشین بیشتر میشه چشممون رو به جائی و نقطه باز هم دورتری میدوزیم (۱).

تو مدرسه هم ازمون میپرسند که چیکاره و چی می خواهی بشی. شاید یک دلیلش این باشه که ببینند شعاع دیدمون چقدره و تا به کجا رو میبینیم. مگر نه اینکه برای رسیدن به هدف باید همواره آنرا دید و بخاطر داشت؟

از این مثالها سه نتیجه میخوام بگیرم:

۱- دید و دیدگاه است که باعث حرکت میشود.

۲ - سرعت حرکت آدم (یا یک جامعه) با شعاع و زاویه دیدش رابطه و تناسب مستقیم داره و ایندو روی همدیگه تاثیر متقابل دارند.

۳- اگر به قول معروف فقط تا جلوی دماغمان را نبینیم و دورتر و دورترها را ببینیم٬ زرق و برق دور و برمان کمتر مشغولمان کرده

و وقتمان را کمتر تلف میکند و ...

و الان میخوام بگم که اگر دید و دیدگاه و سرعت و شتاب مناسب را نداشته باشیم٬ از چاه ها و دره های راه زندگی نمیتوان جهید و ...

میگن وقتی چشم آدم خسته میشه اگه به جائی دور نگاه کنه٬ خستگی چشمهاش در میره. واسه همین میروم تا به افق بنگرم و ...

۱: اون نقطه نیز به نسبت سرعت ما حرکت میکنه و جلو میره! درست مثل وقتی که آدم شب راه میره و ماه توی آسمان هم بالا سرش باهاش راه میاد!

آخه من سوپ دوست ندارم!

کلاس دوم بودم که دو ماه در بیمارستان لولاگر بستری بودم. فقط بهم سوپ میدادند. اما من که سوپ دوست نداشتم یواشکی غذایم را میریختم دور و از اینور و انور نون کش میرفتم و نون خالی میخوردم. بعضی وقتها هم هیچی نمیخوردم!

بعداز سه چهار روز فهمیدند و باهام حرف زدند. بهشون گفتم که من سوپ دوست ندارم. پرسیدند چی دوست داری؟ منم گفتم چلوکباب. از اون روز به بعد فقط چلوکباب بهم میدادند. چلوکبابشون هم زیاد خوشمزه نبود آخه نه پیاز داشت و نه نمک! میگفتند پیاز و نمک واسم خوب نیست! ولی خیلی بهتر از سوپ و نون دزدکی بود. تازه یه کیف دیگه هم داشت و اون اینکه فقط واسه من چلوکباب درست میکردند! نمیدونین چه کیفی داره که تو یه بیمارستان به اون بزرگی واسه آدم غذای اختصاصی درست کنند و بعضیها هم حسودی کنند. من که یه عالمه کمبود داشتم٬ از همه اینا کیف میکردم.

یکروز آقا دکتره با دو سه نفر دیگه (که فکر کنم دانشجو بودند) اومدند تو اطاق.آقا دکتر گفت دمرو بخواب و بعدش شلوارم رو کشید پائین! هی رو کونم با خودکارش خط میکشید و به اونا میگفت که کجاها میشه آمپول زد و کجا نباید آمپول زد! خلاصه بیشتر از نیم ساعت هر دوتا کپل من رو نقاشی کرد و راجع به دنبه های من حرف زدند و بعدشم رفتند. حیف که دوربین عکاسی نداشتم تا ار نقاشی آقا دکتر یک عکس یادگاری بگیرم!

فرق اوریون و هروئین!

هشت نه ساله بودم و کلاس دوم. یکروز که گلوم درد میکرد مدیر مدرسه اومد سر کلاس. به من نگاه کرد و گفت پا شو برو خانه تان و هروقت خوب شدی بیا. من با تعجب گفتم: آقا اجازه! مگه ما چیکار کردیم؟! گفت هیچی! تو اوریون گرفته ای!

من که خیلی از هروئین بد شنیده بودم و از هروئینی شدن میترسیدم٬ زدم زیر گریه و تا مغازه (که خانه مان هم بود!) زار میزدم. بابام تا منو دید گفت چی شده؟ گفتم مدیر مدزسه گفت هروئینی شدی و تا وقتی خوب نشدی مدرسه نیا! بابام زد زیر خنده و گفت که هروئین نیست٬ اوریون هست و واسه همین گلویت درد میکنه!

تو همین سن و سال یک بیماری کلوی هم گرفته بودم و نمیدونم واسه کلیه هام دو ماه تو بیمارستان لولاگر که تو خیابان نواب بود٬ بستری شدم یا بخاطر اوریون.

دوباره می نویسم

مینویسم چرا که فکر میکنم باید بنویسم. بارها و بارها آنها که کم و بیشی از زندگیم را میدانستند گفته بودند بنویس و من نمیدانم به چه دلیل نمینوشتم! شاید سهل انگاری بوده و یا شاید جوهر قلمم و جوهره خودم یخ زده بود!!

سالها پیش مینوشتم و چه خوب با طبیعت به وحدت رسیده بودم در آنجا که نوشته بودم

... سرخی فلق به هنگام طلوع و سرخی شفق به هنگام غروب٬ خون من است

صدای ریزش باران به هنگام شب که تاریکیها را میشوید٬ صدای من است ...

حیف که همه آن نوشته ها ازبین رفت ولی چه باک که اگر جوهر و محتوائی داشته باشم نه تنها همه آنها را٬ که کاملتر و اصیل تر از آن را خواهم نوشت. از اینروست که پوست و پوسته خود را میکنم و ...

خیال و آرزوی حس و لمس گرمای یک خانواده

یادمه ده یا یازده ساله بودم سر کوچه سادات که ده متری مغازه پدرم (خانه مان) بود وایستاده بودیم و با دوستام راجع به همه چی حرف میزدیم. فکر کنم پائیز بود و تقریبا ساعت هشت شب.

حبیب و رضا که داداش بودند و خانه شان ته کوچه سادات بود داشتند راجع به اتقاقاتی که در خانه شان افتاده بود حرف میزدند.
من تو این فکر بودم که یک خونه که توش پدر و مادر و بچه باشه٬ چه جوری میتونه باشه و سعی میکردم یک اطاقی که توش یک لامپ روشن هست و همه دور هم جمع هستند رو پیش خودم مجسم کنم!

خیلی دوست داشتم بهشون بگم که:

یک شب میتونم من بیام خونه تون و ببینم که یک خانواده و خونه کامل چه جوریه؟

اما هیچ وقت نپرسیدم! نمیدونم خجالت کشیدم یا ترسیدم که بپرسم! یا هر دو تاش!!

سین شین

کلاس اول و دوم بودم که به شین میگفتم سین و به ‌ژ میگفتم ز

معلممون به یکی از همکلاسیهام گفته بود که باهام تمرین کنه. اون هم نشسته بود بغل دستم و هی میگفت بگو شین٬ من میگفتم سین

میگفت بگو ژ منم میگفتم ز

غذاهای بهشتی

امروز رفته بودم میوه فروشی که ریحان دیدم و چغندر (لبو)! هر دوتاشونو خریدم + یه عالمه چیزای دیگه! فکر کنم بیشتر از بیست سال بود که نه لبو خورده بودم و نه ریحان!!

مغاره بابام که بودم٬ بعضی شبها نون و لبو میخوردیم. من لبو رو خالی دوست داشتم بخورم ولی واسه اینکه سیر بشم بعضی وقتها هم نون میخوردم. واسه همین بابام میگفت تو لبو و نون میخوری! بابام اشکنه هم درست میکرد. یخورده سیب زمینی و یکی دو تا تخم مرغ و پیاز داغ که توش یه عالمه آب بود. توش نون خورد میکردیم و میخوردیم. من اصلا دوست نداشتم آخه مزه آب میداد!

تاس کباب و کتلت خیلی خوشمزه هم درست میکرد که من هنوز نتونستم کتلت به اون خوشمزگی درست کنم و هیچ جا هم نخوردم. بعضی شبها هم نون و حلوا ارده و یا ماست و شیره میخوردیم و یا نیمرو با روغن زیاد که من توش نون خورد میکردم و یخورده شکر میریختم و کلی خوشمزه میشد (اونوقتها که مثل بعداز انقلاب روغن کوپنی نبود! زمان شاه بود و فراوانی نعمت!!) بعضی وقتها هم میرفتیم کبابی ایروانی که کبابهاش خیلی خوشمزه بود ولی حیف که زودتر از این که من سیر بشم٬ کبابم تموم میشد! ریحان امروز منو یاد کبابی ایروانی انداخت.

صبحها هم بابام پول بهم میداد و میرفتم از شاه غلام (ماست بندی روبرو مغازه) پنیر خورده (که دو برابر پنیر سالم میشد) میخریدم.بابام میگفت پنیر زیاد نخور کم هوش میشی.

تو زندان که بودم هروقت حسن جوجو (زندانبان) را میدیدم یاد پنیر خورده می افتادم! آخه صبحها بجای اینکه در را باز کنه و پنیر بده٬ قالب پنیر رو از لای پنجره میله دار در سلول پرس میکرد و همه پنیرها خورد میشد و میریخت زمین!!

تکبیر گویان بدنبال آبدارچی ...

یادمه یکبار من و بابام رفته بودیم نماز عید فطر. یه عالمه آدم بود. انقدر شلوغ بود که جا نبود من و بابام پیش هم تو یک صف وایستیم. شانس اوردم که تو صف پشت سر بابام وایستاده بودم. آخه انقدر قنوتش طولانی شد که وسطش خسته شدم و دستم را انداختم. قنوت همونی هست که تو رکعت دوم نماز مثل دعا کردن٬ دستشونو بلند میکنند. بعضیها دستشونو به هم میچسبونن و بعضیها هم بین دستاشون فاصله هست. من دستامو به هم میچسبوندم و به خطهای دستم زل میزدم و میرفتم تو فکر.

وقتی دستمو وسط قنوت انداختم٬ دلشوره داشتم که کسی ندیده باشه. آخه کلی واسه خودم آبرو داشتم! شبها و ظهر جمعه ها میرفتیم مسجد صاحب الزمان و من تکبیر میگفتم. تازه تو مسجد حاج امجد که خیلی بزرگتر بود٬ چندبار تکبیر گفتم. تکبیرگو همونی هست که نماز خوانها (یا اونائی که سر نماز یاد بدهکاریهاشون می افتند و حواسشون پرته) به فرمانش به سجود و رکوع و ... میروند. یه بار خود من هم وقتی تکبیر میگفتم حواسم پرت شد و وقتی پیشنماز رفت رکوع یادم رفت داد بزنم الله اکبر سبحان الله که یکدفعه دیدم خود پیشنماز داره داد میزنه الله اکبر و مثلا منو خبر میکنه...

وقتی نماز تموم میشد باید آواز میخوندم که: ان الله و ملائکهَ یوسلّون النبی٬ یا ایها الذین آمنو صلّو علیه و صلّمو تسلیما . یکی دوبار وسطش قاطی کردم و بقیه اش یادم رفت که یکی از اون وسط جمعیت بقیه اش را خواند و منم حسابی خیط شدم!

شبهای ماه رمضان و محرم و هر وقت مناسبتی بود تو مسجد به همه چائی میدادیم. منم یه کاسه قند دستم بود و دنبال اونی که قوری دستش بود میرفتم. به هرکس که قند میدادم میگفت: پیر شی! منم کلی ناراحت میشدم و تو دلم میگفتم خودت پیر بشی! بعدا که بزرگ شدم فهمیدم که منظورشون اینه که جوانمرگ نشی! شاید واسه پیر شی گفتن اونا بوده که لاجوردی نتوانست من را هم مثل بقیه دوستام شهید کنه!